Mnisi pracują w ciszy, zwykle każdy indywidualnie lub w małych grupkach. Nic nie wyróżnia ich od pobliskich sąsiadów: ani ubranie robocze, ani narzędzia, których używają, a nawet troska o zarobek… – chyba tylko ostrzyżona głowa, która jest widoczna, kiedy uniosą swój słomiany kapelusz. Poprzez ten zwyczajny wygląd zewnętrzny, ideał pierwszych mnichów modlących się przy pracy pozostaje nienaruszony. Z tego też powodu mnisi starają się pracować przede wszystkim manualnie, jeśli pozwala na to sytuacja ekonomiczna.

Bezczynność jest wrogiem duszy. Dlatego też bracia muszą się zajmować w określonych godzinach pracą fizyczną i również w określonych godzinach czytaniem duchownym.“

(Reguła Świętego Benedykta, rozdział 48)